ตอนที่ 7: ไม่ใช่กฎของข้า
ยามค่ำคืนเริ่มมาเยือน ปราสาทเก่าแห่งนี้สว่างไสวด้วยแสงจากคบไฟยกเว้นในห้องนอนของจ้าวไห่ ที่ใช้ตะเกียงเวทมนตร์ที่ทำจากหินเวทมนตร์ อันมีราคาสูงลิ่ว กรีนเคยอธิบายว่าหินเวทมนตร์มีอยู่สองประเภท คือหินจากเหมืองซึ่งใช้ได้ครั้งเดียว และหินที่พบในร่างของสัตว์อสูรซึ่งเก็บพลังได้นานและสามารถฟื้นพลังได้เอง จึงเป็นสมบัติล้ำค่าของจอมเวท ขณะนี้ตระกูลบูดามีหินเหล่านี้อยู่เพียงไม่กี่ชิ้น จึงต้องใช้เท่าที่จำเป็น
เมื่อลงมารับประทานอาหารเย็น จ้าวไห่พบว่าบนจานของเขามีขนมปังขาว ไข่สองฟอง เนื้อชิ้นหนึ่ง และผักสด ในขณะที่กรีน เมอร์ลิน และเมก รวมทั้งทาสที่ดูแลอื่น ๆ ได้กินเพียงขนมปังดำกับผักธรรมดา เขาอดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้ แต่อีกมุมหนึ่งเขาก็เข้าใจว่าตนในฐานะผู้นำจำเป็นต้องรักษาพละกำลัง เพื่อจะได้ดูแลทุกคนได้ เมื่อเห็นเมอร์ลินใช้วัตถุดิบอันเรียบง่ายปรุงอาหารให้อร่อย เขาจึงยิ้มขอบคุณ
หลังรับประทานอาหาร เมอร์ลินยกหม้อ “คอยา” เครื่องดื่มที่มีรสชาติคล้ายกาแฟ มาวางบนโต๊ะ กรีนรีบเทให้เขา หนนี้จ้าวไห่ไม่รอช้าที่จะรินให้คนอื่นบ้าง บรรยากาศที่เริ่มตึงเครียดเมื่อแรกเริ่มค่อย ๆ คลายลงจากการปรับตัวของเขา เดิมทีอดัมมักสั่งการคนอื่นด้วยความหยิ่งผยอง แต่จ้าวไห่เลือกที่จะให้เกียรติทุกคน นั่นเป็นกฎใหม่ที่เขาตั้งเองโดยไม่จำเป็นต้องทำตามวิธีเดิมของอดัม
Leave a Reply